Druga połowa XIX i początek XX w. to burzliwy czas tworzenia środka transportu, który decydował o szybkim rozwoju gospodarki, postępu technicznego, komunikacji osobowej i wielu innych dziedzin nie pomijając sfery militarnej. Dla ponad 30 rodzin związanych więzami krwi z rodziną Wojtczaków z podostrowskich Gorzyc kolej stanowiła podstawowe źródło utrzymania przed I-szą wojną światową, w okresie międzywojennym, a także w okresie powojennej rzeczywistości Polski Ludowej. Zgromadzone przez Pana Jerzego Wojtczaka wszelkie legitymacje, zaświadczenia, książeczki służbowe, dekrety awansowe, nominacje, dyplomy, świadectwa mają wartość nie tylko historyczną, ale przede wszystkim uczuciową. Świadectwem kolejowej pracy pozostają nie tylko instrukcje i zarządzenia, ale także podziękowania, medale czy małe kieszonkowe kalendarze, notesy osobistych notatek np. maszynisty kolejowego z roku 1916, w którym zapisywał on numery prowadzonych pociągów i obliczał swój zarobek. Łza kręci się w oku, mówi Pan Jerzy Wojtczak, gdy biorę do ręki najbardziej osobisty pamiętnik koleżanki mojej matki z ławy szkolnej, w którym zapisane są dedykacje i życzenia z okresu wygnania i ucieczki z rodzinnych Skalmierzyc na dalekie Kresy Wschodnie, a znajdujemy w nim wpisy polskie, rosyjskie i niemieckie. Zupełnie wyjątkową wartość posiadają jednak uratowane przed zniszczeniem pamiątki okresu okupacji niemieckiej. Prawdziwymi relikwiami są listy z obozów koncentracyjnych, korespondencja władz obozowych, okupacyjne kartki zaopatrzeniowe, bilety przejazdowe, dokumenty osobiste - kenkarty, ausweisy i wiele innych o pozornie małej wartości, jednak niosące ze sobą wyjątkową wartość.
